Op zoek naar verhalen in universum Cinekid Play

Heleen Rouw (50) had zich haar eerste jaar als directeur van Marineterrein Amsterdam-communitylid Cinekid heel anders voorgesteld. Vanwege de coronamaatregelen moest ze in allerijl op zoek naar een nieuwe manier waarmee kinderen tóch van het jaarlijkse festival konden genieten. Met de nodige creativiteit en een lading improvisatie leidde dat, naast ‘minifetivals’ op tien locaties in het land, tot het interactieve platform Cinekid Play.

De eerste twee maanden als directeur maakte Heleen Rouw vooral plannen. De daaropvolgende maanden  stonden vooral in het teken van het bijstellen van die plannen. ‘Ik wilde het Cinekid Festival omtoveren van een Amsterdams feestje tot een feestje toegankelijk voor alle kinderen in Nederland’, vertelt Heleen. Dat is uiteindelijk sneller gebeurd dan ze zelf had verwacht.

Digitaal filmfestival
Toen duidelijk werd dat corona grote gevolgen zou hebben voor de culturele sector, stak Heleen samen met vertegenwoordigers van andere filmfestivals de koppen bij elkaar. ‘We zaten allemaal met dezelfde problemen. Het was moeilijk om afspraken te maken met producenten, locaties en partners vanwege de grote onzekerheid die er heerste. Toch kwamen we er al snel uit dat een filmfestival in coronatijd een digitaal platform als basis moet hebben. Dat hebben we toen samen ontwikkeld.’

Context ervaren
Dat is lang niet eenvoudig, zeker omdat het juist bij het Cinekid Festival om ontmoetingen gaat, zegt Heleen. ‘Cinekid is ontdekken. Ontdekken van verhalen, van media, maar ook wat daar omheen zit. De context is heel belangrijk en die willen we laten ervaren. Daarvoor is ook interactie nodig en die bereik je het best op een festival. We willen kinderen uit hun vertrouwde omgeving trekken en films tonen die ze anders niet zouden zien. De grote vraag was hoe we dat het beste online konden vormgeven.’ 

Ontdekkingstocht
Bij Cinekid bestond al langer de wens om de online zichtbaarheid te vergroten en dat is door corona in een stroomversnelling geraakt. Het moest wel, vond Heleen, om kinderen toch een mooie ervaring te kunnen bieden, inclusief context en interactie. ‘We wilden daarom geen platte streaming service zijn, maar een platform maken waarop je op ontdekkingstocht kunt gaan. Dat is Cinekid Play geworden, een universum vol planeten waarin kinderen zelf op zoek gaan naar verhalen, onderwerpen en mooie films.’ 

Fysiek festival
Heleen noemt het ongelooflijk dat Cinekid Play nog op tijd voor het festival uit de grond is gestampt. Want parallel aan de ontwikkeling van het platform werd toch nog de mogelijkheid verkend om een fysiek festival te organiseren. ‘Maar natuurlijk niet met honderden kinderen op een locatie. Dit jaar zijn we naar de kinderen toe gegaan en hebben het festival eigenlijk in kleine stukjes geknipt. We vertoonden films op tien locaties in het hele land en vroegen de kunstenaars van ons MediaLab hun installaties te vertalen naar een online omgeving. Het hart van dit alles was Cinekid Play, waar je tijdens het festival bijna alles kon zien.’

Wisselwerking
Daarmee was het Cinekid Festival dus al dit jaar een feestje voor alle Nederlandse kinderen. En dat is nog maar het begin, zegt Heleen. ‘Met Cinekid Play hebben we een nieuwe laag gecreëerd waarmee we kinderen het hele jaar door kunnen laten kennismaken met films en verhalen binnen een context waar ze al heel vertrouwd mee zijn: online. Als we dat verbinden aan een fysiek festival ontstaat er een wisselwerking die nieuwe manieren van verhalen vertellen mogelijk maakt. Het mooie aan een raar jaar als dit is dat we heel snel hebben geleerd wat wel en niet werkt. Die ervaringen kunnen we gebruiken om in de toekomst mooie nieuwe elementen toe te voegen aan het “traditionele” festival.’

Want dat het Cinekid Festival een fysiek evenement moet blijven staat volgens Heleen buiten kijf. ‘Tijdens een festival ontmoet je elkaar, kijk je samen films, verwonder je je samen en stel je samen vragen. Het is ontzettend belangrijk dat kinderen met elkaar en hun ouders in een zaal een film kunnen zien. Dit jaar vertoonden we Timo moet wachten, een film over een jongetje met autisme. Doodse stilte tijdens de voorstelling werd gevolgd door de meest ontroerende vragen en opmerkingen uit de zaal. Dan weet ik: hier doe ik het allemaal voor.’

Tekst en fotografie: Sjoerd Ponstein